Hiç bir zaman normal olduğumuzu idda etmediğimden rahatça paylaşabilirim dedim:P
Bugün yine saplantımın maksimum noktasında uyandım, kuzenimi arayıp;
"Yaaaa! ben ... mesaj atıcaaaam!?" dedim..
O da bir süre sessiz kaldıktan sonra şu harika fikirle geldi;
E- benim ismimi değiştir, .... diye kaydet!
Z- Hööö:S
E- ciddiyim bak!
Z- Nasıl ya?
E- mesaj atmış olucan işte!
Şu anda diyaloğu böleceğim,
kuzenim haklı,
ben ... ya mesaj atsamda sonuç değişmeyecek. Çünkü 3. mesajdan sonra aklım başıma geliyor ve seri şekilde laf sokmaya başlıyorum.. en son o bana "allah belanı versin, benimle sadece vicdanını rahatlatıyorsun" tadında bir şey söylüyor.. bu konuşma bana 3 ay yetiyor sonra yine "mesaaj atsam mı?" kafasına giriyorum..
E- Peki pişman köpek mi oluyum yoksa ukala mı?
Z- hahahahahahhahahah!
E- sonradan yumuşayım yada evet evet daha inandırıcı olur!
Z- hahahahahahhahahah!
E- istersen ev telefonundan arayıp beni yönlendirebilirsin, Egon nasıl tatmin olucaksa!
Not: Kuzenimi çok sevdiğimi söylememe luzüm yok sanırım?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder